Waterton Lakes National Park

De dag vroeg begonnen. Met de kaasbollen als ontbijtje onderweg. Na 1,5 uur zijn we bij Fort Steele Heritage Site, een stadje dat vroeger hoogtij vierde als plaats waar de (goud)prospectors hun voorraden insloegen, paarden lieten beslaan, naar de kapper gingen etc. Nadat de Canadian Pacific Railway besloot om toch geen station aan te leggen bij Fort Steele raakte het stadje in verval. In de jaren 60, 20e eeuw, besloot men om het verval te stoppen, de gebouwen op te knappen en er een toeristische attractie van te maken. En met succes.
We hebben er een uurtje rondgewandeld, koffie met een heerlijk stuk gebak gegeten bij de City bakery, en zijn daarna weer op weg gegaan richting Fernie en Sparwood. In Sparwood hebben we voor de laatste keer getankt in Canada. Broodje gegeten en de grootste truck van de wereld aanschouwd.
Verder maar weer. Bij Pinch Creek moeten we rechtsaf richting Waterton Lake NP. We stoppen even bij de Walmart (ik wil toch weer even op zoek naar het houten rekje voor garenklosjes, dat je volgens een kennis ook in de supermarkt kunt kopen). Geen rekje, maar wel stofjes, sokken, baktijdschrift enz. Een half uurtje later zijn we bij de Parkgate, kopen onze toegangskaart en gaan op zoek naar de Bayshore Inn. We krijgen weer een hele grote kamer met uitzicht op de bergen. Als het tijd wordt om te eten zoeken we het restaurant bij het hotel op. Als je de sleutel van je kamer laat zien krijg je er 10% korting; iets waar een Hollander altijd op kickt, toch?
De ober die ons bedient vraagt of we soms german of danish zijn? Nee, Dutch. Er blijkt een bus te zijn aangekomen met Dutch Canadians, bejaaiden dus. Onze ober pendelt heen en weer tussen ons en een paar tafeltjes verderop, waar 4 mensen ook aan het eten zijn. Hij vraagt aan ons waar precies uit Nederland we vandaan komen, en brengt dat weer over naar de andere tafel. We kunnen van onze tafel af horen dat hij Groningen niet helemaal goed uitspreekt, dus Andries gaat er even heen om e.e.a te verduidelijken. Blijkt een van de mannen ook uit Groningen te komen. Hij is als 13 jarige jongen met zijn ouders geëmigreerd. Hij is nu dik 70 schat ik. Ik haal Andries maar weer op als ons eten wordt geserveerd. De ober doet mij een beetje denken aan Joe Pesci, de acteur. Zijn manier van praten en lopen. Moet wel om hem lachen.
Na het eten gaan we een lekker stuk wandelen langs het meer. Als we op de terugweg zijn lopen er een hele kudde Mountain Sheep (met van die grote horens) over de weg. Af en toe clashen er een paar met elkaar. Dat geeft een klap! We observeren ze een poosje en gaan dan terug naar de kamer.
Morgen maar eens zien of we fietsen kunnen huren. Het is hier tussen de bergen toch redelijk vlak, dus dat zouden we moeten kunnen ;-)