Beartooth naar Yellowstone

Gisteren dachten we nog dat we redelijk snel in Yellowstone zouden zijn (we kwamen een bord voorbij met een exit daar naar toe). Volgens Google maps is het maar ongeveer 2 uurtjes rijden naar Yellowstone Park (West Entrance), maar Jan Doets had bedacht dat we vandaag de Beartooth Pass Road maar moesten gaan rijden! We moeten daarvoor eerst zo’n 1,5 uur rijden naar het oosten en daarna op weg 212 naar het zuiden. Vanaf Red Lodge begint dan deze All American Road.
Maar goed dat we het gedaan hebben. Wat een schitterende tocht is dat. We boffen ook dat het prachtig mooi weer is. Eerst een stukje rechtuit en daarna zo’n 7 mile aan haarspeldbochten omhoog. Bij een van de eerste pull-outs stoppen we om een foto te maken van het uitzicht. Daar staan een stel Amerikanen met ski’s. Ze zijn blijkbaar net van boven komen afdalen. Ik begrijp uit een afgeluisterde conversatie dat ze weer met de auto naar boven gaan en dan nog eens afdalen.
We rijden verder. Het landschap wordt steeds fraaier en fraaier. We raken tot boven de boomgrens. Er ligt hier ook nog een hele berg sneeuw. Na diverse foto-stops dalen we weer langzaam af naar beneden. Bij het uitzicht op Pilot-point stoppen we om onze lunch te nuttigen. Het stikt hier van de chipmunks. Een klein stukje appel moet geen kwaad kunnen. Eentje staat heel grappig rechtop hiervan te knabbelen.
We praten even met een Amerikaans stel dat daar ook van het uitzicht staat te genieten. Ze komen uit Montana maar hadden de Beartooth pass nog nooit gereden. Zij wilde ons samen wel even op de foto zetten. Volgens haar moeten we vanavond nog wel wat wildlife zien; zij heeft al een paar beren en bizons gezien.
We rijden verder naar Cooke City. Echt een houthakkersdorpje met een paar saloons en een motel. We bereiken Yellowstone North East Entrance, laten onze pas zien en rijden verder. Links en rechts van de weg de weilanden van de Lamar Valley waar we diverse (kleine) kuddes bizons zien. Plotseling begint het te bliksemen in de verte, de lucht wordt heel donker en het begint me daar toch te regenen! De ruitenwissers kunnen het maar nauwelijks bijhouden.
De weg naar het hotel is ook prachtig. Gaat over de Dunraven pass, ook hier zitten we weer in de sneeuw. Morgen moeten we hier nog maar eens rustig langsrijden als we de Loop doen. Aangekomen bij de Canyon Village checken we in, maar onze cabin is nog niet klaar, dus gaan we eerst maar even naar het Visitor Centre. Film gezien over het park en interessante exhibita over de diverse bezienswaardigheden.
Als we de sleutel hebben gaan we naar de Western Cabin. Een weg vol met gaten en slechte stukken leidt ons naar de cabin. Een hele grote trouwens. Weer niet verkeerd.
We gaan eten bij de Lounge and Diner en daarna rijden we nog een stukje over de verbindingsweg tussen de 2 loops richting Norris Geijser Basin. Er rijzen daar een aantal fumaroles de lucht in (dat zijn stoomgeijsers die uit luchtgaten omhoog komen). Het water is daar apart gekleurd, groen waar het zo’n 40 graden is en geel waar het 60 graden is. We lopen een stukje de andere kant op naar de Steamboat Geijser, de werelds hoogste geijser. Voor het laatst juli 2013 uitgebarsten, maar er komen wel steeds kleinere geijsertjes omhoog.
Na zo’n uurtje daar rondgelopen te hebben gaan we terug. Opeens uit het niets steken er zomaar een stel bizons over. Ik stop langzaam en maak een stel foto’s. Zo dichtbij zullen we ze wel nooit meer zien.
Als de bizons zijn overgestoken rijden we langzaam verder. Niet te hard rijden en links en rechts van de weg goed opletten, maar helaas geen beer vandaag. Wel nog een paar hert-achtigen.
Dan maar naar de cabin en nog even een drankje. Morgen vroeg op, hopen dat we dan nog een beer zien!